Ik vertrek....

Dag allemaal.
Het heeft even geduurd, maar nu dan eindelijk weer een update. Er is dan ook weer een hoop te vertellen, want we zijn de afgelopen periode tussen alle stormen en regenbuien door erg druk geweest met de voorbereidingen voor het grote moment: ons Balcón de Andaluz open m.i.v. mei.

De werkzaamheden op ons land gingen zeer voorspoedig. Lee, onze aannemer, was op het bovenste terras begonnen met zijn mannen. Als eerste zou de afdeling yurts startklaar gemaakt worden. Dus waren ze bezig met het fundament te leggen van de sanitaire unit & de keuken en voor de yurts zelf. En toen kregen we de politie op bezoek. Of we onze bouwvergunning ook konden laten zien. Tja, en die hadden we helaas nog niet. Dus moesten alle werkzaamheden worden stopgezet. Dat was wel een behoorlijke domper natuurlijk, want het betekende de nodige vertraging. De opening m.i.v. mei konden we wel vergeten.

In samenwerking met onze aannemer Lee en onze architect Tomas gingen we versneld aan de slag om onze gemeente te enthousiasmeren voor onze plannen, zodat we met goede kans van slagen alsnog een bouwvergunning aan konden vragen. Het is hier de gewoonte, dat je architect in eerste instantie de besprekingen voert met de gemeente-architect. Dus nam hij contact met hem op om onze plannen voor te leggen. We hadden iedereen goed uitgelegd en wat onze bedoelingen waren en welke voordelen er voor Algarrobo zijn wanneer wij ons bedrijf kunnen starten. Alles ook nog eens in een folder gezet, dus we waren vol goede moed.

Na het eerste gesprek, bleek dat de gemeente-architect in principe geen bezwaar tegen onze plannen had. Hij vond, dat wat wij wilden onder de categorie ‘camping’ viel. Camperpark kennen ze hier namelijk niet in de wet. Het leek hem wel wat om een camping binnen de gemeentegrenzen te hebben, want die is er nog niet. ’s Avonds zou hij de burgemeester toch spreken en dan zou hij haar meteen onze plannen voorleggen. Kijken wat zij er van zou vinden.

Er ging de nodige tijd over heen, toen we weer met Lee en Tomas om de tafel zaten. De burgemeester bleek er ook niet echt bezwaren tegen te hebben. Dat klonk goed. Ware het niet, dat de gemeente-architect ondertussen zijn mening iets had bijgesteld. Hij vond dat ons terrein eigenlijk te klein was voor campers (caravans kon wel), dat het milieu teveel belast zou worden vanwege de lozing van afvalwater van de campers (geen rioolaansluiting, maar een biologische septictank) en dat campers beter in de buurt van het industrieterrein neergezet konden worden. Verder bleef hij vasthouden aan het idee ‘camping’. Hier schrokken we toch wel van. Steekhoudende tegenargumenten aanvoeren tegen het milieuaspect kunnen we wel. En de bezwaren over de locatie en de grootte ervan kunnen we ook nog wel weerleggen. Maar het feit dat we als ‘camping’ aangemerkt zouden worden maakt het lastig, want dan moet je naar de Junta van Andalucia voor het verkrijgen van een vergunning. De procedure die daarmee gepaard gaat duurt minimaal een jaar, wordt gezegd. En die tijd hebben we niet.
Alleen yurts neerzetten, ook een optie natuurlijk, is welhaast nog problematischer dan een bedrijf met zowel yurts als campers. Het neerzetten van yurts wordt nu namelijk gelijkgeschaard aan het bouwen van een klein huis en dat is in de ‘campo’ in principe niet meer aan de orde. En dan hebben we ook nog te maken met het feit, dat er bijna geen vergunningen meer worden afgegeven. Veel burgemeesters zitten momenteel in de gevangenis vanwege gerommel en gemaakte fouten. De angst zit er goed in. Zo makkelijk als alles voorheen geregeld kon worden, zo extreem moeilijk is het nu.

Al met al is het dus een lastige en moeilijke kwestie wat wij willen. Dat werd wel duidelijk. Maar de deur staat nog op een kier, is dus niet dichtgegooid en dus houden we hoop. We gaan dus verder. Onze architect gaat nu uitzoeken bij de Junta welke opties er precies zijn voor ons, hoeveel tijd de benodigde procedures kosten en hoe de bijbehorende financiële plaatjes er uitzien. Dat wordt dan met ons en in latere fase met de gemeente besproken. Wij zullen dan een keus moeten maken wat we wel of niet willen/kunnen. Deze voortgang hebben we afgelopen dinsdag besproken, dus er zal wel weer de nodige tijd overheen gaan voor we de verschillende opties voorgelegd krijgen. Geduld is een schone zaak in het Spaanse land……

Ondertussen is Iris druk bezig met onze website. Het wordt echt heel mooi! De site zal binnenkort de lucht ingaan. Ondertussen staat onze garage boordevol met materiaal: de yurts staan erin als bouwpakketten net als de gehele inrichting ervan; vloer- en muurtegels, wc potten, stortbakken, douchestangen, keukenkastjes, koelkasten, elektrische kookplaten, bedden noem maar op. Het is lekker vol daar, zoals je zult begrijpen.

In ieder geval blijven we bezig, want de andere geplande werkzaamheden zijn wel doorgegaan natuurlijk. Lekkage in badkamer/garage is verholpen; een nieuwe tegelvloer moest er ook in. Ook is er een nieuw irrigatiesysteem op ons Balcón, zodat alle planten/bomen automatisch van water worden voorzien. Het oude systeem was helaas kapot. Verder worden er wat aanpassingen aangebracht aan het zwembad en wordt er nog een waterontharder geplaatst.
Het waterreservoir is ook gerepareerd en geverfd. Dat reservoir moest dus helemaal geleegd worden. Dus ruim een week geen kraanwater. We hebben echter lege waterflessen verzameld en die gevuld voor we het reservoir leeg lieten lopen. Hiermee wasten we ons en deden we de afwas. Bovendien hadden we het zwembad gevuld en haalden daar emmers water uit voor plantjes water geven en om de wc door te spoelen. Het was even behelpen, maar het ging goed.

Afijn, we hadden achteraf toch zo mee kunnen doen aan “Ik vertrek….” als ik alles zo teruglees :)

Nu ons bedrijf nog niet kan starten lopen we, als we niets doen, de inkomsten mis van het aankomende zomerseizoen. Om dat te voorkomen hebben we besloten onze prachtige Casita te gaan verhuren. In het volgende blog zullen we uitgebreid ingaan op wat onze Casita te bieden heeft en wat de kosten per week zullen zijn. Uiteraard zullen we ook de nodige foto’s plaatsen.

Hier is het nu lente. De zon schijnt geregeld en de bermen staan prachtig vol met bloemen. Het heeft hier sinds 1947 niet zo geregend en gestormd als dit jaar. Stoelen en bloembakken waaiden om, de wind gierde om het huis. Nu is het gelukkig rustiger. We hebben extra veel bloemen in de bakken gezet; de rozen, clivia, amaryllis, Spaanse margrieten, hibiscus enz. enz. staan allemaal prachtig in bloei. Een fleurige aanblik.

En over 5 dagen de kroning van Prins Pils. Daar gaan we zeker naar kijken…..met een biertje . Dat maak je nooit meer mee. Heel bijzonder en sprookjesachtig. Eigenlijk niet meer van deze tijd, maar daardoor o zo leuk.
Al met al kan ik de conclusie trekken, dat we het hier nog steeds prima naar ons zin hebben. Dus “Ik vertrek…” Nee hoor, we blijven!