KADERS VERENGD

Na Mojacar zijn we pal aan zee beland in Castillo de BaÑos. Een mooi rustig campingterreintje aan een mooie kust. Behalve de kantine, een restaurantje op loopafstand en één op scooterafstand is hier weinig te beleven. Wel weer een kneuterig boulevard-tje waar de oudjes uit het dorpje zich verzamelen voor hun dagelijkse ontmoetingen. Het is iedere keer weer verrassend hoeveel stukken Spaanse kust nog onbedorven zijn.
Uiteraard zijn we ook nog met de scoots op pad geweest om de omgeving te verkennen. We reden naar Castel de Ferro langs de oude kustweg om vervolgens de bergen in te rijden naar het gehucht Gualchos met als uiteindelijke doel Calahonda. Een pittige maar mooie tocht waar mijn Tomos het behoorlijk zwaar mee had, maar (al hoewel ronkend en dampend) we kwamen boven.
Opvallend is, dat je trouwens echt overal grote schoolbussen tegenkomt, die de kinderen brengen naar en halen van school. Wat helemaal opvalt is, dat de schoolgebouwen allemaal even prachtig zijn en ook voorzien zijn van speelpleinen waar we in Nederland een voorbeeld aan kunnen nemen. De schoolpleinen zijn ruim en voor iedere leeftijdsgroep is er een eigen speelruimte. Op de schoolpleinen kunnen diverse sporten beoefend worden (je ziet dan ook vaak dat er gymlessen gegeven worden); er staan daarnaast verschillende uitdagende speeltoestellen voor de verschillende leeftijdsgroepen. Heel wat anders dan bijvoorbeeld sommige kleuterpleinen bij ons, die het moeten doen met bijv. betonnen rioolbuizen als speeltoestel. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert………maar toch!
Het weer was afwisselend in Castillo: regen , storm en kou (’s nachts 3 graden) en soms lekker zonnig. We hebben daardoor tijdens de regenavonden kunnen genieten van de dvd’s van Michail Pallin: lekker weg zwijmelen bij zijn bijzondere reizen. Met dank aan de C-afdeling van HP!!
Na Castillo zijn we naar Torrox Costa afgezakt. Het was wederom een prachtige route langs de kustweg. We staan in Torrox (inderdaad Sylvia&Frans) op de door Engelsen beheerde terrassencamping El Pino, 5 minuten van zee en dus van het kuststadje. Aan zee heb je deels hoogbouw. De paseo of te wel de boulevard is in dit geval autovrij. Zeer bijzonder is, dat de strandtentjes die er zijn (zogenaamde chirinquitos) beheerd en dus bezocht worden door of Engelsen of Duitsers. ‘Mengen’ is niet aan de orde, laat staan dat er Spanjolen komen. ’s Avonds is het overal vrij rustig ondertussen; veel zit dicht i.v.m. de winterstop. Rond de kerstdagen gaan veel zaakjes echter weer open: even ‘bijbeunen’, zeg maar.
De omgeving hier is interessant voor ons project dus hebben we voor een week een echte Chev M (of te wel Chevrolet Matiz……haha) gehuurd om de omgeving te verkennen. We zijn ondertussen diverse dalen in gereden en hebben heel wat witte stadjes als Nerja/Competa/Frigiliana/ Comares/Velez Malaga en het (stuw)meer van Vinuela bekeken en uiteraard sfeer geproefd. Op internet het huisaanbod uitgeplozen en soms enkele van deze huizen ook gevonden op één van onze tournees.
Ondertussen zijn we ook weer met een makelaar op pad geweest. Dit keer met Thomas van Sunny Palm Properties uit Torrox. We hebben twee objecten bekeken. Het 1e object was werkelijk prachtig. Het frontale uitzicht op Velez Malaga, de zee en de bergen; het mooie stuk land prima geschikt voor ons plan; een weliswaar ietwat kleine maar uiterst sfeervol en stijlvol gerenoveerde cortijo; een prima separaat gastenverblijf……maar toch was het niet het ultieme object. De toegangsweg er naar toe was onverhard, te smal en dus ongeschikt voor campers. Het 2e object was een vlak stuk land met een kleine verbouwde cortijo erop. Ligging was iets minder: in een komdalletje dus geen uitzicht op zee. Ook hier was de toegangsweg een groot probleem.
Al met al wordt het voor ons steeds duidelijker waar het ultieme object zakelijk aan moet voldoen. We hebben ondertussen kunnen ervaren, dat de meeste camperaars alleen fietsen bij hun hebben. Sommigen hebben zelfs helemaal geen ander vervoer bij zich dan alleen de camper. Dat betekent, dat we dichtbij zee (daar is het vlak) en dus vooral niet hoog in de bergen moet gaan zitten, hoe mooi dat natuurlijk ook kan zijn. Bovendien is het ook nog eens zo, dat met iedere honderd meter hoger de temperatuur zakt met één graad. In de wintermaanden erg belangrijk én voelbaar. Ook moeten we een verharde niet al te steile en al te smalle toegangsweg hebben. Wat verder helder is geworden, is dat onze potentiele klanten graag in de nabijheid van een dorpje of stadje staan vanwege de voorzieningen én vanwege de gezelligheid met name overdag (’s avonds zit men nl. meestal ‘thuis’ bijvoorbeeld TV te kijken). Daarnaast hebben we natuurlijk ook nog onze, noem het, privé wensen. Al met al worden de kaders dus steeds duidelijker, wat richting makelaars natuurlijk erg handig is.
We hebben echter nog steeds geen definitieve beslissing genomen inzake de ultieme locatie . Een aantal gebieden springen er al wel uit: Alguillas vinden we een uiterst aangenaam echt Spaans stadje, Puerte de Mazaron en omgeving, Mojacar/Carbonares en de streek waar we nu zitten zeg maar rond Velez Malaga. Kortom, we hebben dus nog wat te doen de komende tijd.
De decembermaand komt er aan. St. Klaas is ondertussen al veilig in Nederland aangekomen, zo hebben we gehoord. Ook de Kerstman laat al van zich horen zo hier en daar. Hier hangt de kerstverlichting al in de straten, de kerstbomen staan al in sommige winkelcentra, de kerstlichtjes in allerlei kleuren, maar bij voorkeur rood, knipperen al vele avonden aan de campers en caravans.
Afijn, wij krijgen niet St. Klaas op bezoek begin december maar wel Olmo, en daar verheugen we ons erg op. Wat we met de feestdagen eind december gaan doen, weten we nog niet: misschien blijven we hier, misschien komen we naar Nederland. We houden jullie op de hoogte.
Erna